tutunamayız

   Bir devir bitiyor mu ne? Oysa başındayken sana ne sözler vermiştim sevgili hiç okumayacak okuyucum. Sana her gün yazacağımın ve seni hiç yalnız hissettirmeyeceğimin sözünü vermiştim. "Her gün gelip beni burada bulabilirsin." bile demiştim sana hatta. Halbuki yalan söylemişim, halbuki başındayken ne kadar güvenmişim kendime. Sanırım sen benim kötü gün dostumsun. Sanırım sadece canım sıkkın olduğunda kafam bozulunca geliyorum sana. Ne kadar alçak bi insanmışım gibi geliyor kulağa ama inan bana ben öyle biri değilim. Çok söz verip tutamadığım oldu elbette ama hepsi için çabaladım. Herkesi mutlu etmek, her soruna bağırmak için çabaladım. E ben de yoruldum sonunda. Ne ben dünyanın tüm yükünü kaldıracak kadar güçlüyüm ne de dünya bunlara minnettar olacak kadar vefalı. Sanırım benim de mutlu olmamın zamanı çoktan geldi ama eşref saati bir tek beni bulmuyor. Uzun zamandır sana yazmadım biliyorum çünkü birazcık mutlu olmuş gibi olmuştum şu son 1 ayda. Azıcık lan azıcık mutlu olmuştum. En azından bir şeyler yolunda gitmeye başlamıştı sonunda. Rehavete bile kapılamamıştım ki henüz her şey boka sardı. Darmadağın oldu her şey. Gözümle göremediğim ufak bir yaramaz tüm hayatımı mahvetti. Bir kez  daha anladım ki biz insanoğlu birbirimize görünür görünmez ağlarla bağlıyız. Nefretin yeri yok bu dünyada. Olmamalı yoksa doğa ana bizi çok güzel cezalandırıyor. E her şey tekrardan rayından çıktığına göre sevgili hiç okumayacak okuyucum, arada uğrayabilir miyim sana yine? Dinler misin beni eskisi gibi, eşlik eder misin sesli sessiz çığlıklarıma, göz yaşlarıma, yutkunamamama? Kapından bi karınca gibi kovarsan bu kışta beni anlarım. Kıçıma tekmeyi basarsan yerimden kalkmam. Ama yine de arada bir sana uğrarım. Sen de olmazsan sevgili okumayacak okuyucum, biz bu dünyaya tutunamayız.